Yaz tatillerimizi Ege'de geçirmeye bayılıyoruz. Aylin 20 yıl boyunca her yaz 4 ay Ege'de kaldığı için, zaten yarı Ege'li sayılır. Bruce ise henüz 5 yıldır Türkiye'de ama onun da Türkiye'de en sevdiği yer Ege. Bu kıyının rüzgarlı havası, halen karabatakların yüzdüğü tertemiz denizi, zeytinlikleri, Ege adalarına karşı gün batımları, ev sahipliği yaptığı medeniyetler bizi büyülüyor. Ama tabii Ege tarihinin hüzünlü bir bölümü de var: Türk-Yunan nüfus mübadelesi. Aylin, Kemal Anadol'un Büyük Ayrılık kitabını okuduğundan beri, Foça yolu üzerindeki Kozbeyli Köyü'ne gitmek istiyorduk. Geçtiğimiz yaz Çandarlı'dan yola çıkıyor ve Yeni Foça yolundaki Kozbeyli tabelasından sola, tepelere sapıyoruz. Ufak bir tırmanış ve Çandarlı Körfezi'ni tepeden gören Kozbeyli Köyü'ndeyiz. İlk durağımız köy meydanında bulunan Osman Amca'nın kahvehanesi oluyor. Birer sakızlı Türk kahvesi içerek buradaki köy sohbetine katılıyor ve dibekte kahve dövüyoruz.
Ardından yürüyerek köyün kurulduğu tepeye tırmanıyoruz. Köyün Türk kesimi bildiğimiz Ege köylerinden farksız. Yukarılara çıktıkça, mübadelede Yunanistan'a giden Rumlardan kalan terk edilmiş evler çoğalıyor. Hepsinin kepenkleri kapalı, bir çoğu yıkık dökük. Sessizlikleri insanın içini acıtıyor. Kapıları pencereleri birileri açsa, yeniden bu evlerden insan sesi taşsa diyor insan. Bu sessiz mahallede sadece birkaç köylü aile ile birkaç yazlıkçı ailenin evleri var. Yazlıkçıların evleri aslına uygun şekilde restore edilmiş, denize yukarıdan bakıyor. 
İyice tepeye çıktığımızda, ara sokaklarda gezerek Rumlar halen buradayken pek popüler olan Çapkın'ın Meyhanesi'ni buluyoruz. Buradan bir zamanlar taşan buzuki melodilerini, kahkahaları duyar gibi oluyoruz. Ne yazik ki hikayesi olan bu bina iyice bakımsız kalmış, birkaç yıl içinde çökerse şaşmayız.
En tepedeki eski kilise ise, bugün cami olarak kullanılıyor. Burada bir süre oturup eski kiliseden yükselen ezan sesinde Ege'yi seyrediyor ve yavaş yavaş aşağı mahallede bıraktığımız otomobilimize dönüyoruz.
No comments:
Post a Comment